LISIOŁ CZYTA

  O pochodzeniu Lisioła Na początku był Wielki Lisioł, który spowodował swoją Wielką Lisiołkowatością powstanie świata, a może jednak to był Wielki Wybuch? Przyjmijmy jednak, że rudy zadek spowodował wykształcenie się układu słonecznego. W takim wypadku czarne dziury to lisie gazy? Natomiast promieniowanie z ich środka to… lepiej nie idźmy w tę stronę. Jeśli macie takie pojęcie o czasie, fizyce kwantowej, multiświecie, przestrzeni oraz informacji jak Lisioł, to najlepiej poszerzyć horyzonty z książką „O pochodzeniu czasu. Ostateczna teoria Stephena Hawkinga” autorstwa Thomasa Hertoga. Futrzak jednak z góry ostrzega, to nie będzie łatwy i przyjemny spacerek. Szykujcie się na ciężką wyprawę po oświecenie! Chociaż Hertog włożył wiele wysiłku w to, żeby opowiadana przez niego historia była przyswajalna to jednak mamy do czynienia z fizyką. Wiele teorii wręcz powoduje przegrzanie mózgu – ale jak to każdy ma własny zegar czasu i przestrzeni, zmieniający się w stosunku do pozostałyc

 Babilońskie lisioły magiczne   „Babilońskie zaklęcia magiczne” to niewielka książeczka, która przyciąga już samą swoją nazwą. Któż nie pragnie rzucić małej klątwy po akadyjsku? To spełnienie zapalonych lisich historyków oraz czarowników. Dzięki Wydawnictwu Dialog rzucanie zaklęć jest o wiele łatwiejsze. Bierzecie do ręki książeczkę, czytacie i po sprawie. W oryginale było gorzej. Zaklęcia zapisywano na płytach kamiennych, tabliczkach glinianych i – choć najrzadziej – na drewnianych. Wyobraźcie to sobie! Wracacie do nory, a Wasza lisica pomyliła tabliczkę glinianą z zaklęciem z garnkiem i macie gadający obiad, domagający się niepodległości oraz własnych praw, brrr. Albo jeszcze gorzej, idziecie rzucić zaklęcie na wrednego sąsiada, ale macie zapisaną formułkę na kamiennej płycie. Jeden zły ruch i to będzie Wasza płyta nagrobna. Nikogo to zresztą nie zdziwi, gdyż zła magia, czyli szkodząca innym ludziom, była zakazana, a nawet karana śmiercią. Praktykowano (legalnie) jedynie białą magię.

  Mity lisiołowe Każdy szanujący się panteon bóstw ma swoją mitologię. Nie inaczej jest z lisioizmem, a przynajmniej powinno być, gdyż to wielkie dzieło jest dopiero w tworzeniu. Inspiracji w tym trudzie Lisioł postanowił szukać wśród już istniejących mitologii. Tak właśnie Futrzak trafił do książki „Mity nordyckie” Mateusza K. Sawczyna. Twarda oprawa, mapa mitycznego świata oraz rozbudowana gałąź pochodzenia olbrzymów i bogów znęciła Lisioła między strony niczym miska truskawek. Lisioł pojawił się wielkiej ziejącej otchłani. Pomachał Surtrowi na dzień dobry, ale gbur nawet nie odmachał. Za to… uwolnił wiatry z miejsca, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, aż lód się potopił. W ten sposób pojawił się przedwieczny Ymir oraz prakrowa Audumla, której wymiona miały nieskończone ilości mleka – Lisioł na głód nie miał co narzekać. Gorzej, że Ymir położył się spać, tworząc dziwne rzeczy przez sen. Lisioł przyznaje, że nigdy więcej nie chce widzieć, jak coś wychodzi komuś z nogi prz

  Nocna strona Lisioła Lisioł jest z natury futrzakiem słynącym z odwagi, dlatego w razie zagrożenia pozwala się wykazać wszystkim innym, samemu zajmując miejsce na tyłach. Z tego miejsca roztacza majestatyczną aurę wodza, a jeżeli sytuacja rozwija się w niekorzystny sposób, Lisioł wykazuje się niewzruszoną odwagą w poszukiwaniu najbliższej kryjówki. W jednej z norek, po kolejnym pokazie męstwa, futrzak natrafił na książkę Catherine Crowe pod tytułem „Nocna strona natury”. Zainteresowany zajrzał do środka. Słowem wstępu trzeba najpierw pisnąć, CZYM jest ta książka, bo nie jest to ani horror, ani powieść. Nie jest to nawet antologia opowiadań. Łatwo też potraktować tę pozycję jako pozbawioną źródeł współczesną książkę popularnonaukową. W rzeczywistości Catherine Crowe żyła w XIX wieku i „Nocna strona natury” jest jedną z pierwszych prób naukowego opisania zjawisk nadprzyrodzonych. Lisioł podrapał się po głowie. Zatem jest to współczesne wznowienie książki o siłach nadnaturalnych